Rozdział 2

[Karin]

Gdzie on się, do cholery, podział, miał tu na mnie czekać i nigdzie się stąd nie ruszać! Jak ja nie cierpię tego kolesia! - przeklinałam w myślach, nerwowo rozglądając się w koło. Odruchowo poprawiłam sobie okulary na nosie. Jest! Wreszcie dostrzegłam to, czego szukałam. Kałuża za Sakurą... Kałuża, której jeszcze kilka sekund wcześniej nie było, a która się poruszała... Z kałuży wyłoniła się ludzka postać. Ramię białowłosego chłopaka oplotło ciasno szyję dziewczyny. Wprawdzie Haruno miała chwilowo problem z oddychaniem, lecz bez trudu wyjęła z kabury kunai, który bez wahania zatopiła w ręce Suigetsu. Houzuki wrzasnął, jego ciało mimowolnie zmieniło stan skupienia, nadal pozostając jednak w ludzkim kształcie.  W jego przezroczyste ramię sączył się cienki strumień fioletowej substancji, jakby wstrzykiwanej za pomocą niewidzialnej strzykawki.

 - Trucizna!? – zdziwiłam się, cofając się od nich o kilka kroków. Korzystając z okazji, Sakura oswobodziła się z uścisku wodnego ninja. Czym prędzej zgromadziła chakrę w pięści i uderzyła nią w podłoże. Ja zdążyłam uskoczyć, lecz tracący kontrolę nad swoim ciałem Sui, wsiąknął w spękaną glebę, jedynie jego miecz pozostał na powierzchni.

 - Rusz się kretynie, ktoś się zbliża! Nie mogą nas zobaczyć!  – usłyszał mój dochodzący z góry głos. Musiał się jak najszybciej wydostać. Cienka strużka wody zaczęła wspinać się leniwie w górę, by utworzyć na powierzchni ziemi kałużę, z której połowicznie wyłoniła się sylwetka Suigetsu. Jego twarz lekko pozieleniała, co zapewne było spowodowane działaniem trucizny.

 - Niedobrze mi… - jęknął – Bede rzygał…

 - Nie czas na rzyganie, musimy stąd spadać i to już! – warknęłam na tego fajtłapę.

 - Więc to miał być ten „ranny kolega”!? – zawołała Sakura. Ona też wyczuwała zbliżającą się chakrę swojego sensei’a. Po chwili siwowłosy ninja - który czując lekkie trzęsienie ziemi wywołane przez Różową, pospieszył na pomoc swojej uczennicy - wpadł na pole walki i omiótł spojrzeniem przeciwników. Wiedząc, że z rannym Houzukim u boku nie mam większych szans na ucieczkę, pospiesznie wyjęłam z kieszeni otrzymany od Sasuke zwój, który rozwinęłam i buteleczkę, której zawartość na niego wylałam. Chwyciłam za ramię swego towarzysza, który ostatkiem sił sięgnął ku rękojeści swojego cennego miecza, należącego wcześniej do Zabuzy.

 - Kuchiyose-no jutsu!

Tym sposobem oboje zniknęliśmy w kłębach dymu, używając odwróconego jutsu przywołania, pozostawiwszy shinobi Liścia samych.  

[Kakashi]

 - S-sakura!? Kim oni byli? Co tu się stało? – wypytywałem swoją uczennicę, po tym jak dwójka obcych ninja rozpłynęła się w powietrzu.
 - Nie wiem, Kakashi-sensei… Ale chyba dałam się złapać w pułapkę – przyznała Haruno, spuściwszy głowę ze wstydu.

 - Nie przejmuj się, każdemu się zdarza… Jednak powinniśmy powiedzieć o tym Hokage, oni mogą coś jeszcze kombinować.
 - Mógłbyś sam jej to przekazać? – poprosiła.
 - Huh? Dlaczego nie miałabyś pójść ze mną? – zdziwiłem się - To ciebie napadli…
 - Tak, ale… Dopiero co się z nią pokłóciłam – wyznała niechętnie – Sam rozumiesz, Sensei, wolałabym nie pokazywać jej się teraz na oczy – wyjaśniła.
 - Ehh… No dobrze, niech będzie. Opowiedz mi wszystko po kolei, a potem zmykaj prosto do domu.
Dziewczyna opowiedziała mi o tym, jak kunoichi zwabiła ją do lasu pod pretekstem rannego kolegi i jak ten ją później zaatakował. Postanowiłem jej nie dręczyć i samemu przekazać te informacje Tsunade. Biuro Godaime faktycznie nosiło znamiona ich niedawnej kłótni. Sama Hokage siedziała z krzywą miną za zapewne własnoręcznie połamanym biurkiem i popijała sake prosto z gwinta, jak zwykła to robić, kiedy była wściekła. Kiedy zauważyła moją obecność trochę zbyt gwałtownie odstawiła butelkę na parapet, co wywołało dość głośny brzęczący dźwięk. Opowiedziałem jej o całym zajściu, dokładnie opisując dwójkę ninja. Został spisany raport. Piąta była bardzo zaniepokojona losem swej podopiecznej, czego skutkiem było nałożenie na Haruno, bez jej wiedzy, stałego nadzoru ANBU, co miało zapewnić jej bezpieczeństwo. Od tamtej pory ANBU mieli otaczać jej dom i dyskretnie ją śledzić, wszystko dla jej bezpieczeństwa…

[Sasuke]

 - Co wy tu robicie? – zapytałem, gdy dwójka moich towarzyszy niespodziewanie pojawiła się w kryjówce wśród kłębów dymu.

 - Nasz plan… tak jakby… nie wypalił – zaczęła się tłumaczyć Karin, przytrzymując wciąż słaniającego się Suigetsu, którego twarz nadal była zielonkawa.

 - Tyle sam widzę – warknąłem - A dokładniej?

Okularnica najpierw usadowiła Houzukiego na kanapie, dopiero potem przeszła do wyjaśnień.

 - No więc… Plan był prosty. Znalazłam medyczkę, udało mi się ją zwabić do lasu, a tam miał się nią zająć Suigetsu…  Problem w tym, że ten rybi-łeb dał się jej wykiwać! Trafiła go zatrutym kunai’em i po nim! Potem przyleciał jeszcze jakiś shinobi i musieliśmy brać nogi za pas…

 - Trzeba było z nią walczyć, a nie… - wtrącił Suigetsu, trzymając się za brzuch.

 - Zamknij się, rybi-łbie! To ty miałeś walczyć, ja miałam być mózgiem operacji!

 - Z ciebie taki mózg, jak z koziej dupy… - chciał się odgryźć białowłosy, ale nie dane mu było skończyć – Uwaga, bo bede …! – chciał ostrzec, nie zdążył jednak powiedzieć, co „bedzie”, bo w następnej sekundzie zwymiotował wprost na Karin. Dziewczyna ze stoickim spokojem zdjęła zarzygane okulary i wytarła je w materiał własnej bluzki, po czym założyła z powrotem.

- Houzuki Suigetsu… ZGINIESZ!!!

                                                                                                              *

„Jej imię to Sakura… A przynajmniej tak zwracała się do niej tamta kobieta.” – przypominałem sobie słowa Karin. W Konoha była tylko jedna dziewczyna imieniem Sakura, o której słyszałem. Sakura Haruno, moja była koleżanka z drużyny. Moja najbardziej irytująca fanka. Była bardzo inteligentna, ale za to słaba, ja i ten młot – Naruto, zawsze musieliśmy ją chronić. Zastanawiało mnie, jak to się mogło stać, że nagle stała się na tyle silną kunoichi, by na własną rękę dać sobie radę z moją nową drużyną. Ale to i tak było bez znaczenia. Mogłem tylko mieć nadzieję, że nadal się we mnie podkochuje i  od razu zgodzi się dołączyć do mojego nowego teamu. Nie miałem czasu do stracenia, spakowałem więc swoje manatki i ruszyłem do Konohy.

Gdy dotarłem do bram Liścia, był późny wieczór. Przedostanie się na teren wioski nie sprawiło mi najmniejszego kłopotu, wydawało mi się, że moim jedynym problemem będzie odnalezienie domu Sakury, lecz gdy się tam znalazłem, okazało się, że się myliłem. Wyniknął jeszcze jeden problem, o wiele poważniejszy – dom był otoczony przez ANBU, czego wcześniej nie przewidziałem.

                                                                                                [Sakura]

Obudziłam się w środku nocy, mając dziwne przeczucie, że ktoś wszedł do mojego pokoju. To przeczucie okazało się nie być bezpodstawne – drzwi balkonowe były uchylone i to nie ja zostawiłam je otwarte. Włączyłam lampkę nocną i rozejrzałam się po pokoju, nikogo nie zobaczyłam, nie wyczuwałam też niczyjej obecności. Może to tylko moja wyobraźnia?, pomyślałam, lecz coś przykuło moją uwagę. Na stoliku nocnym leżała kartka, wsunięta pod lampkę, by nie porwał jej powiew letniego nocnego wiatru. Sięgnęłam po nią i zamarłam – wszędzie poznałabym to pismo! Nie było podpisu, ale po samej treści i stylu pisma mogłam się domyślić, kto to napisał.

                                „ O pierwszej, przy TEJ ławce.
                                P.S. Uważaj, ANBU mogą Cię obserwować. “

Nie miałam najmniejszych wątpliwości, kto był autorem liściku. Nie miałam pojęcia, po co chciał się ze mną spotkać, ale jedno było pewne – idę tam i koniec, kropka. Mogłam tylko mieć nadzieję, że to nie był podstęp i Sasuke nie miał wobec mnie złych zamiarów. Spojrzałam pospiesznie na budzik, było wpół do pierwszej. Odrzuciłam kołdrę i zaczęłam zbierać swoje rzeczy. Coś mi mówiło, że powinnam wziąć zwój z moją torbą podróżną i przyborami medycznymi, który zawsze był w pogotowiu na wypadek niespodziewanej misji – nie musiałam więc tracić czasu na pakowanie się, ani targać za sobą ciężkich pakunków – przezorny zawsze ubezpieczony.

Nie potrafiłam się już doczekać spotkania z Uchihą i oczywiście byłam na miejscu przed czasem, lecz on najwidoczniej to przewidział, bo usłyszałam go, gdy tylko zbliżyłam się do umówionego miejsca.

- Dawno się nie widzieliśmy, Sakura… - sposób, w jaki wypowiedział moje imię przyprawił mnie o dreszcze. Nie potrafiłam go zlokalizować, słyszałam tylko jego głos – niski i głęboki.
 - S-Sasuke-kun…? To naprawdę ty…?

- Hn.

Nagle, jakby znikąd, pojawił się przede mną. Zobaczyłam jego szczupłą postać, był dużo wyższy ode mnie. Jego jarzące się czerwienią zimne oczy wyróżniały się w ciemnościach.
- Muszę przyznać, że mi zaimponowałaś – zaczął – Nie spodziewałem się, że sama dasz sobie radę z moją drużyną…

 - Chcesz powiedzieć, że tamci dwoje…? – skojarzyłam fakty, jednocześnie usiłując przyjrzeć się jego twarzy, co było niemal niemożliwe w tych egipskich ciemnościach.

Skinął głową w odpowiedzi jeszcze zanim zdążyłam dokończyć pytanie. Podszedł do mnie o krok bliżej, dzieliły nas centymetry.

 - Ostatnim razem, gdy się tu spotkaliśmy, błagałaś bym zabrał cię za sobą, pamiętasz? – przywołał jedno z moich najbardziej traumatycznych wspomnień.

 - Jak mogłabym zapomnieć…? – wyszeptałam, aż nazbyt dobrze przypominając sobie tamten nieprzyjemny moment.

 - Tym razem chcę, byś poszła ze mną. Jesteś mi potrzebna, Sakura… - otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia, kiedy dotarł do mnie sens jego słów. Musiałam zadrzeć głowę do góry, by spojrzeć mu w twarz, bo sięgałam mu teraz zaledwie do ramion.

 - Jestem… potrzebna? Tobie?  - powtórzyłam, nie wierząc własnym uszom.

 - Nie każ mi się powtarzać, Sakura – tym razem usłyszałam w jego głosie nutę poirytowania.

 - Nie, to niemożliwe. Ja śnię, prawda? To nie możesz być ty… - zwątpiłam.

Westchnął głęboko, jakby chciał się uspokoić.

 - Tsk. Irytująca jak zwykle – mruknął do siebie pod nosem – Nie mam czasu na pogaduszki, Sakura. Idziesz ze mną, czy mam cię zabrać siłą?

Wtedy uwierzyłam, to z pewnością był ten sam zgryźliwy Sasuke-kun, którego znałam.  Był arogancki i nazwał mnie irytującą. Nienawidziłam tego słowa, ale to właśnie ono było dowodem jego tożsamości. Nie miałam się nad czym zastanawiać, nie było sensu pytać się, do czego jestem mu potrzebna. Nie przyszedł Mahomet do góry, więc góra przyszła do Mahometa. Po prostu wiedziałam, że to moja jedyna szansa i nie mogę jej zmarnować. Nie złamałam nawet zakazu Piątej, bo Uchiha przecież sam powiedział, że porwałby mnie, gdybym się nie zgodziła, czyż nie?

 - Idę z tobą, Sasuke-kun! – zadeklarowałam ochoczo, bez dłuższego namysłu.

 - Mądra decyzja – stwierdził sucho – Spakowałaś już swoje rzeczy, czy tylko mi się wydaje? – zapytał, jednak wyraz jego twarzy sugerował, że dobrze znał odpowiedź.

 - Medyczny ninja musi być zawsze gotowy do drogi – odparłam, odwzajemniając jego chytry uśmieszek.

 - Świetnie. A teraz spójrz mi w oczy…

Spojrzałam, a ostatnią rzeczą, jaką zapamiętałam, było Choku Tomoe… [tak się nazywa wzór EMSa Sasuke, dop. aut.]

C.D.N.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Uff, nareszcie znalazłam trochę czasu i pomysłów na nową notkę! Czekam na komentarze :)