Rozdział 6

[Sakura]

            Odkąd Sasuke, delikatnie mówiąc, wyprosił mnie ze swojej sypialni minęły już 3 dni. 3 długie dni, w ciągu których Karin piorunowała mnie wzrokiem przy każdej okazji i wnikliwie badała zdatność do spożycia każdej potrawy, jaką podałam na stół. Nie zorientowała się, że specjalnie dosypałam jej wtedy czegoś do zupy, stwierdziła, że najzwyczajniej w świecie nie potrafię gotować, czy też potajemnie szykowała zemstę w zaciszu swojej sypialni? Tego nie wiedziałam. Wiedziałam za to o wiele więcej o naszej kryjówce, a to za sprawą rozmów z Suim, z którym od razu się zaprzyjaźniłam – przypominał mi Naruto. Suigetsu jest strasznie gadatliwy, gdyby Sasuke wiedział, co Houzukiemu się „wymsknęło” w mojej obecności, z pewnością wpadłby w szał. A wymsknęło mu się co nieco o tym, gdzie znajduje się kryjówka i czym jest.

Z jego opowiadań wynika, że po zabiciu Orochimaru Hebi szukało nowego miejsca. Oczywistym było, że ktokolwiek będzie szukał Sasuke, skieruje się do dawnych schronów Sannina, przez co Uchiha odrzucił je na samym początku. Postanowili więc skierować się do wioski, w której schronienie znalazło wielu kryminalistów – Kirigakure. Jak się okazało, Ukryta Mgła jest ojczyzną Suigetsu, toteż Sasuke zdał się na niego jako przewodnika. Członkowie Hebi mieli zamiar kulturalnie wynająć sobie pokoje w jakimś hotelu, dopóki nie znajdą sobie innego lokum, żeby nie powiedzieć „przywłaszczą sobie czyjejś własności siłą”. Jednak kiedy dotarli do jednego z małych hotelików na obrzeżach wioski, okazało się, że wewnątrz nikogo nie było. Suigetsu zmartwiony losem starszego małżeństwa, do którego hotelik należał, a które on znał jeszcze z dzieciństwa, wyruszył do miasta zasięgnąć języka. Miejscowi powiedzieli mu, że owo małżeństwo od jakiegoś czasu było nękane przez jakichś zbirów, którzy żądali od nich okupu. Starsi ludzie, utrzymujący się z przyjmowania gości, nie mieli szans na uzbieranie sumy, której domagali się bandyci, więc spakowali swoje rzeczy i uciekli, porzucając hotelik, będący dorobkiem ich życia. Oczywiście rabusie nie mogli wiedzieć o tym, że starsi państwo się wynieśli – wrócili więc po okup, lecz zastali tam kogoś zupełnie innego niż się spodziewali, a tym kimś był Sasuke Uchiha. Nietrudno się domyślić, co Sasuke robi z tymi, którzy wchodzą mu w drogę – tamci również gwałtownie zakończyli swój marny żywot. Tak oto Hebi weszło w posiadanie „wypasionej” kryjówki z numerkami na drzwiach, które mnie tak intrygowały. Nadal jednak zastanawiało mnie, dlaczego w moim pokoju jest tak potwornie zimno, podczas gdy w pokoju obok jest kominek – ta zagadka również została wyjaśniona. Jako, że wcześniej wspomniane starsze małżeństwo nie należało do ludzi bogatych, stopniowo inwestowali w swój hotel – zanim uciekli, zdążyli wyposażyć w kominki zaledwie dwa z sześciu pokojów – apartamenty małżeńskie. A więc nie tylko ja co noc odmrażałam sobie tyłek! Oczywiście jedyne pokoje, w których panowała „ludzka” temperatura zajęli - a jakżeby inaczej! – wielce szanowni panowie Uchiha! 3 noce. 3 długie noce spędziłam, odmrażając sobie tyłek w tym cholernym pokoju! Dlaczego nie zostałam w cieplutkim pokoju Sasuke? Bo moja zraniona duma mi na to nie pozwalała – nie będzie mnie nazywał irytującą, nie dopóki chce, bym była medykiem w jego drużynie! Co to, to nie! Te 3 długie noce okazały się jednak zbyt krótkie, by uleczyć moją zranioną dumę, za to miałam aż nadto czasu, by przemarznąć do szpiku kości. Znów zbliżała się noc, a ja leżałam szczelnie zakryta kołdrą, w myślach kładąc na jednej szali swą dumę, na drugiej zaś swój przemarznięty tyłek. Tyłek przeważył szalę – no cóż, nie da się ukryć, co jak co, ale tyłek zawsze miałam wielki… W przeciwieństwie do piersi, niestety… Nie, nie pora na kompleksy. Uchiha – szykuj się, nadchodzę! Z tą myślą odrzuciłam kołdrę – czego szybko pożałowałam – i ruszyłam przez łazienkę w kierunku upragnionego ciepła, które – jakkolwiek absurdalnie by to nie zabrzmiało – mogłam znaleźć tylko w sypialni Sasuke. Zatrzymałam się z ręką na klamce i wzięłam głęboki oddech  - musiałam pamiętać, o tym, co postanowiłam, o roli jaką miałam grać. Wiedziałam, że udawanie kogoś, kim nie jestem nie będzie łatwym zadaniem, jednak musiałam się opanować, wziąć się w garść i zachować się tak, by Sasuke już nigdy nie miał powodu by nazwać mnie irytującą…

            Weszłam do pokoju z hukiem otwierając drzwi, po czym głośno je za sobą zatrzasnęłam. Sasuke leżał na łóżku z założonymi rękami, z głową wspartą o poduszkę, wpatrując się w palący się w kominku ogień.

-          Dosyć tego! – zaczęłam brawurowo – Jeśli mam być twoją medyczką, to zapewnij mi godziwe warunki do życia! – wydarłam się, krzyżując ręce na piersiach.

Zero reakcji. Najwyraźniej postawa, jaką przybrałam nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. No to kawa na ławę:

-          Śpię tutaj, czy ci się to podoba, czy nie! Nie mam zamiaru sobie więcej tyłka odmrażać z powodu twoich fochów!

Uniósł brew, czemu towarzyszyła jego uniwersalna odpowiedź – „Hn”. To sobie porozmawialiśmy, nie ma co… 

-          Niech ci będzie – odezwał się w końcu pełnym zdaniem, po czym westchnął rozdrażniony – Ale jeśli jeszcze raz będziesz mnie obściskiwać przez sen, wylatujesz! – warknął.

-          Huh? I tyle? – zdziwiłam się szczerze – Tak po prostu się zgadzasz? – zapytałam, całkowicie zapominając o swojej roli i sztucznej stanowczości. Nawet pokłócić się z nim po ludzku nie dało.

Dopiero wtedy Uchiha zaszczycił mnie spojrzeniem, a było to jedno ze spojrzeń z serii „Jeszcze-słowo-a-zginiesz-marnie”. Usiadłam na łóżku, czując na sobie ciężar jego palącego wzroku. Przybrawszy minę niewiniątka, szybko wsunęłam się pod kołdrę, by móc rozkoszować się ciepłem i miękkością pościeli. Ułożyłam się na boku, twarzą do Sasuke i wbiłam wzrok w jego nagi tors, unoszący się i opadający za każdym oddechem. Czy to ja jestem tak słabą aktorką, czy to on ma w sobie coś, co sprawia, że nie potrafię przy nim udawać? Ilekroć znajdowałam się w pobliżu Sasuke, moje prawdziwe ja zaciekle walczyło o pierwszeństwo. Zdałam sobie sprawę, że nawet najlepszy plan na nic się nie zda, jeśli nie będę w stanie go wykonać, a przy Sasuke nie było to łatwe. Poczułam ukłucie strachu, kiedy pomyślałam, o tym, co by się stało, gdyby moje plany legły w gruzach… Nie mogłam sobie pozwolić na to, by stracić tę szansę, kolejna taka okazja mogła się nie nigdy nadarzyć. Nie mogłam pozwolić, by Sasuke nie wrócił do wioski, nie kiedy byłam już tak blisko celu! W duchu skarciłam samą siebie za swoją słabość. Kiedyś przyrzekłam sobie, że nie będę więcej polegać na Naruto, nadszedł czas, by wziąć sprawy w swoje ręce, inaczej stracę Sasuke na zawsze, a tego bym nie zniosła…

-          Sakura… Sakura! – Sasuke szturchnął mnie w ramię, co oderwało mnie od rozmyślań.

-          Huh? Przepraszam, zamyśliłam się…

-          Widzę – odburknął – Wyłącz światło.

Dopiero teraz zauważyłam, że on już zdążył zgasić lampkę nocną po swojej stronie łóżka. Wsparłam się na łokciach i odwróciłam się, by wyłączyć swoją. W sypialni zapanowała ciemność, jedynym źródłem światła pozostał ogień dogasający w kominku.

-          Sasuke-kun?

-          Mhmm...?

-          Myślę, że jutro rano możemy spróbować wybudzić Itachiego… - oznajmiłam kładąc się z powrotem.

Sasuke natychmiast zwrócił swój wzrok na mnie. W jego oczach  odbijało się blade światło gasnącego ognia.

[Sasuke]

-          Wszystko w porządku, Sasuke-kun? – zapytała tym swoim matczynym tonem Sakura.

Skinąłem głową w odpowiedzi, chociaż wcale nie byłem na to gotowy. Siedziałem na swoim stałym stanowisku przy łóżku mojego brata, ściskając jego dłoń. Sakura położyła mi rękę na ramieniu, podchodząc do krawędzi jego łóżka.

-          Będzie dobrze, Sasuke-kun… - zapewniła mnie.

Czyżbym aż tak źle radził sobie z ukrywaniem uczuć? Zwykle nie miałem z tym najmniejszego problemu… Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Odgarnęła włosy z jego twarzy i położyła dłoń na jego czole. Pojawiła się zielona lecznicza chakra. Bacznie wpatrywałem się w twarz Itachiego. Nic, przez kilka minut, które wydawały mi się wiecznością, nie stało się absolutnie nic. Przeniosłem wzrok na Sakurę, która wydawała się być pewna tego, co robi. Skupienie malowało się na jej twarzy. Nagle poczułem, że palce Itachiego lekko drgnęły w uścisku mojej dłoni. Jego powieki zadrżały. Sakura również to zauważyła, jej lecznicza chakra się ulotniła.

-          Dlaczego przestałaś? – zdziwiłem się, na co ona spokojnie i rzeczowo odpowiedziała:

-          Za chwilę sam powinien się obudzić.  

Wiedziała, co mówi. Chwilę później Itachi z trudem otworzył oczy, a jego palce mocniej zacisnęły się wokół moich.

-          Sa… Sasuke… - jego ochrypły głos drżał jak liście na wietrze – To ty…? Czy… czy ja… żyję? Gdzie jestem? Co się stało?

-          Jesteśmy w mojej kryjówce… A to jest Sakura, medic-ninja z Konohy, kiedyś byliśmy razem w drużynie... To ona cię uratowała...

-          Zaraz wrócę, przygotuję napar z ziół - powiedziała Sakura i wymknęła się z pokoju, zostawiając nas samych. Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, Itachi zapytał mnie:

-          Dlaczego nie pozwoliłeś mi umrzeć? - w ustach mojego brata to pytanie zabrzmiało niemal jak zarzut.

-          Skoro naprawdę chciałeś umrzeć, trzeba było nie pokazywać mi prawdy...

-          Chciałem, byś wiedział, jak było naprawdę... Nie sądziłem, że będziesz jeszcze w stanie mnie odratować... - Itachi mówił z trudem, zamknął oczy, wyraźnie raziło go światło.

-          Po tym, co mi pokazałeś, nie potrafiłbym cię tam zostawić, nie jestem aż takim potworem, za jakiego mnie uważają... – wyznałem, na co Itachi westchnął ciężko.

-          Co teraz zamierzasz? Masz zamiar wrócić do Konohy?

-          Jak mógłbym wrócić tam, gdzie kazano ci wymordować nasz klan!?

-          Nic nie rozumiesz, braciszku...

-          Bardzo dobrze rozumiem! Nie musieli kazać ci zamordować własnych rodziców, własny klan, nie musieli niszczyć nam obu życia!

-          Sasuke... Być może to zostało źle rozegrane, ale to nie znaczy, że musimy się mścić... Danzou nie zasługuje na to, byś się nim przejmował, nie zajmuje już nawet żadnej pozycji w wiosce...

-          Moja noga nie postanie w Konohagakure dopóki on żyje - powiedziałem tonem nie znoszącym sprzeciwu.

-          Już jestem... - odezwała się cicho Sakura, stojąca w progu z kubkiem w ręku.

Nie zauważyliśmy nawet, kiedy zdążyła wejść do pokoju. Bez wątpienia słyszała moje ostatnie zdanie, jej mina mówiła wszystko. Przez chwilę zapanowało niezręczne milczenie, które Haruno przerwała, wyciągając rękę z naczyniem w kierunku mojego brata.

-          Proszę, wypij to.

Itachi wyciągnął rękę, bynajmniej nie w kierunku kubka, który Sakura chciała mu podać. Lekko zdziwiony, nakierowałem jego dłoń na naczynie.

-          Arigatou, Otouto - podziękował mi, zaciskając dłoń na szkle, po czym wypił gorzki napar z ziół.

Sakura i ja wymieniliśmy zdezorientowane spojrzenia. Czyżby mój brat nie widział?

-----------------------------------------

Tak, wiem, długo trzeba było czekać na ten rozdział... Muszę przyznać, że nieco zachłysnęłam się wolnością - matury dawno zdane, ja mam teraz wolne, czytam, rysuję, zaczynam chodzić na kurs prawa jazdy, słowem, jestem wolnym człowiekiem! :) Kolejny rozdział być może będzie już po najbliższym weekendzie, chociaż niczego nie obiecuję :P Jak zwykle komentarze mile widziane :)